Een helpende hand

Wanneer mensen bij mij komen omdat er een erfenis afgewikkeld moet worden begint mijn werk met de vraag of diegene een testament had. Op basis daarvan vormt een structuur om zaken stapsgewijs af te wikkelen. Zo breng je structureel voor mensen in beeld wat er gedaan moet worden en waar behoefte naar is. En kan er uiteindelijk een verklaring van erfrecht opgemaakt worden.

Over het algemeen komen mensen bij mij uit omdat er zich problemen voordoen of er ruzie ontstaat na een overlijden. Als mediator ben ik er dan om de rust te bewaren en het gesprek in goede banen te begeleiden. Zodat mensen met elkaar in overleg kunnen en er afspraken gemaakt kunnen worden waar beiden partijen zich in kunnen vinden.

Natuurlijk zijn er ook zaken die vloeiend afgerond kunnen worden waar ik enkel bij word betrokken vanwege mijn ervaring. Bij zulke zaken is het voor mij niet nodig om op te voorgrond te komen bij andere partijen. Dan lever ik enkel advieswerk in de vorm van coaching en ondersteuning op de achtergrond.

Als je er echt niet samen uit komt, zal er geprocedeerd moeten worden. Hoewel ik dit ook kan doen, zal dit voor mij altijd een laatste redmiddel zijn. Afspraken die gemaakt kunnen worden in overleg zijn altijd houdbaarder dan een rechter die harde beslissingen maakt. Dan zal er altijd een partij zijn die zich in een hoek geduwd voelt.

Als het niet anders kan, dan moet het, maar het is beter om gewoon samen afspraken te maken. Dan kan er veel meer geregeld worden en vragen waar iemand nu echt mee geholpen is. Wanneer je samen tot afspraken kan komen heeft dit veel meer waarde dan een uitspraak van een rechter.

Wat mij soms raakt in mijn werk is hoe mensen elkaar pijn kunnen doen in deze situaties. Omdat zij zich pijn gedaan voelen en klemgezet, ook wanneer het genuanceerder ligt. In erfrecht maak je verdrietige situaties mee, het lijkt mij fijn als je juist dan een leven kan vieren. Ik probeer meestal te focussen op de vraag ‘wat ademt het testament’ en ‘wat ligt het meeste in de geest van de overledene’. Wanneer ik mensen dan weer lukt om mensen in dezelfde richting te laten bewegen is mijn dag geslaagd.

Al kan ik er dan onwijs blij van worden als het vloeiender gaat dan verwacht. In de zin van een handreiking hebben naar elkaar en op een normale manier zaken met elkaar kunnen blijven bespreken. Het is zo veel sterker als je dingen in overleg kan doen.

Buiten dat ik advocaat en mediator ben in erfrecht en familierecht, ben ik ook een partner, moeder, kind en zus van familieleden. Alles wat mijn cliënten doormaken zit in het echte leven waar je zelf ook onderdeel van uitmaakt. Mensen kunnen ongelofelijk cru tegen elkaar doen en vallen in zulke situaties vaak terug in de interacties van vroeger. Het is heel lastig om dan het gesprek te hebben over waar je het over moet hebben, namelijk de respectvolle afwikkeling van de nalatenschap. Dat lukt uiteindelijk wel maar dat is vaak heel erg hard werken om langs deze patronen te komen. Dat maakt heel veel los maar geeft wel handvaten om in de mediation weer verder te komen.