Ik ben al 92 en nooit ziek geweest

Na de nodige plichtplegingen, de sneltest, mondkapje en handen ontsmetten, kon ik beginnen aan mijn tweede dag. Op de agenda van vandaag staat een korte evaluatie van de dag van gisteren met de teamleider en de huisarts, kennismaking met collegae en de kennismaking met de andere bewoners.

Bij binnenkomst valt direct op dat er een prettige rust heerst in het hospice. Iedereen werkt hard maar “de machine” loopt geolied. Er is geen hectiek en alles wordt besproken op een zachte maar duidelijke toon. Het gaat er, voor de bewoners, om dat er rust heerst en dat ze zoveel als mogelijk het hospice als een thuis ervaren.

Een collega zal me vandaag bij mevrouw A voorstellen. Grappig eigenlijk; Je wordt voorgesteld als de nieuwe collega bij mensen die iedereen over het algemeen maar heel kort zien. Maar zo wordt niet gehandeld. Een korte introductie in het loopje naar mevrouw A volgt.

Mevrouw A heeft een zeer agressieve vorm van kanker. Ze had veel pijn toen ze hier binnenkwam maar de pijn hebben we voor het grootste deel weg kunnen krijgen. Mevrouw heeft kanker in het onderbuik gebied. Zo meteen wordt mevrouw verzorgd en dat wordt gedaan door een gediplomeerd verpleegkundige. Dit is altijd een vervelend moment. De onderbuik is voor een gedeelte open door de tumoren die zich een weg naar buiten banen en dat moet heel goed verzorgd worden om verdere infecties te voorkomen. Voor mevrouw is het prettig als tijdens de verzorging er iemand van de vrijwilligers bij is waarmee ze kan praten en die oogcontact met haar houdt. “Wil jij dat doen?” Door mijn hoofd schiet dat dit de eerste keer is dat ik zoiets meemaak. Uiterlijk toon ik onbewogen maar van binnen gebeurt er van alles met me. Ik krijg weke benen bij de eerste klop op de deur.

Geen reactie. Voorzichtig wordt de deur geopend en de collega kijkt tussen een kier door het hoekje om. Mevrouw slaapt. “We laten haar even liggen”, wordt gefluisterd. “Nee hoor” ik ben wakker! Hoe kon ze dit horen? We praten op een fluistertoon, de deur meer dicht dan open en toch…. De collega stapt naar binnen en vraagt of het ok is als “De nieuwe” meekomt. Een zacht “Ja tuurlijk” is het antwoord. Ik stel me voor en een zwakke dame, zichtbaar getekend door de ziekte reageert met trage beweging en een zachte stem. Ze is al erg verzwakt en vertelt dat ze er wel klaar voor is. Dat ze blij is als ze over drie dagen mag inslapen en dat ze zich nu voorbereidt.

De verpleging komt om mevrouw te verzorgen en ik sta bij haar hoofdeinde en we praten met elkaar. Mevrouw bleek een hele verantwoordelijke functie te hebben gehad binnen een bekend bedrijf. Ze was manager in hart en ziel en stond met iedereen goed in verbinding. Een prettige werksfeer en een opgeruimd geheel was het resultaat. Hierdoor kon het bedrijf excelleren. Mevrouw had zogezegd de touwtjes in handen. Mevrouw kan haar ziekte prima een plek geven en heeft het geaccepteerd. Waar ze de grootste moeite mee heeft is dat ze niet de leiding kan pakken om haar heen en dat zorgt voor een grappig relaas.

Mevrouw heeft heel veel sjaaltjes. Met haar naderende dood krijgt ze opeens de behoefte alles op te ruimen. Er moet niets achterblijven waarbij de kinderen keuzes moeten gaan maken aangaande hetgeen er moet blijven en wat niet. De sjaaltjes zijn het laatste wat nog geregeld moet worden.

Ik wil graag dat alle sjaaltjes worden opgeruimd! Ok, waarom? Omdat ik geen rommel achter wil laten waar de kinderen mee zitten. Maar u bent al erg opgeruimd. Ja maar die sjaaltjes moeten weg. NU! Ok, dan halen we als u zo slaapt de sjaaltjes weg. Ja en ze moeten in de prullenbak! Ok. Mevrouw valt in slaap en de sjaaltjes worden als beloofd weggehaald en in een doos gedaan. Mevrouw wordt weer wakker en constateert dat de sjaaltjes weg zijn. Heerlijk, alles weggegooid? Ja mevrouw alles weg.

De volgende dag komt er nieuwe verpleging. Deze pakken wat uit een kast bij mevrouw en zien een doosje staan. Hey, een nieuwe doos? Ik weet van niks! Wat zit erin?? Oh, sjaaltjes. Waaaaaat??! Uiteindelijk snel de doos in de container en probleem opgelost. Het laatste project is afgerond, mevrouw heeft rust. Ze zegt, het is tijd!