Maandag is het zover

Weet je, mijn zoon was er gisteren. Ik merk aan hem en aan mijn dochter dat het een zware wissel begint te trekken. Iedereen heeft het druk en dat laat mijn zoon ook een beetje voelen. Dat vind ik wel jammer. We praten eigenlijk niet zoveel. In ieder geval niet over wat er gaat komen. Vind ‘ie misschien ook te moeilijk. Hij is geen prater, nooit geweest ook. Hij blijft meestal ook maar heel kort. Heeft geen tijd. Maar een harde werker is het ook niet. Had vaak problemen met drank en is veel te zwaar. Als moeder blijf je je zorgen maken maar ik moet dat loslaten. Het is zijn keuze. Heeft ook hartproblemen. Maar ja, als je niet gezond leeft en je niets laat vertellen, eigenwijs blijft…. Mijn dochter is anders. Harde werker, we hebben een goeie band. Niet knuffelen enzo, zoals ik laatst zei, maar zij praat wel. Zit hier vaak ook de hele middag of ochtend. Blijft ook wel eens slapen bij me. Dat kan hier en dat vind ik fijn. Soms word ik wel eens wakker en dan weet ik niet meer waar ik ben, dan was ik opeens angstig maar dat is nu over.

Vanmiddag komt mijn dochter en de dokter en dan praten we nog even met elkaar. Nemen wat dingen door. Wat je zei over die spuit trouwens klopte. Het viel best mee en de pijn was weg en ik sliep heerlijk. Met de dokter bespreken we nog een keer hoe alles gaat. Ik merk dat mijn dochter behoefte heeft aan duidelijkheid en een soort planning. Dat schijnt nog best lastig te zijn want als ze je in slaap brengen kan dat nog dagen duren. Je komt niet meer bij, blijft in slaap en afhankelijk hoe sterk het lichaam is kan het nog even doorgaan. Best een gek idee dat ik er over 4 dagen niet meer ben. Ik hoop dat ik mijn moeder dan zie en omarm. Zou zij dan net als eerst ouder zijn dan ik? Hoe kom ik daar? Ben ik dan jong en zij mijn moeder? Is het misschien wel omgekeerd? Zijn we gelijk oud en zijn we zielen? Ik ben benieuwd!

Ik zal onze gesprekken wel missen. Vond het erg fijn dat je de tijd voor me nam en bepaalde inzichten gaf. Dat geeft me vertrouwen over de toekomst. Nou ja, toekomst, wat er dan ook is. Soms twijfel ik, vraag ik me af of ik niet toch nog een week of wat wil blijven leven. Zoals het nu gaat is het eigenlijk prima. Maar wat ik niet wil is een blok aan het been zijn voor de kinderen! Twijfelt u? U kunt ten alle tijden beslissen om nog te wachten hè? Dat weet u toch wel? Ja, maar mijn kinderen, ik weet niet of ze dat niet vervelend vinden….

U moet uw gevoel volgen zeg ik. Het gaat erom dat u beslist. De deur gaat open en haar dochter komt binnen, gevolgd door de dokter. Ik maak plaats en wens haar een fijne dag. Tot maandag, (misschien…. fluister ik zachtjes). Het ga je goed jongen. Ik kom voordat ik naar huis ga nog even langs om u gedag te zeggen.

Verslag van de dokter: Familie neemt niet de tijd.