Mevrouw S. is niet meer
| 1,9 minuten leestijd
Een prachtige dag, het zonnetje schijnt en het is warm. Ik kom maandag binnen. Mevrouw S. is niet meer. Shit.
Ik had haar gezegd nog gedag te zeggen voordat ik naar huis ging. Toen zat ze echter nog in gesprek met de dokter en haar dochter. Het gesprek was wat luider dan gewend en ik wilde niet inbreken en ben vertrokken. Een gevoel van schuld maakt zich van mij meester. Ik had met haar afgesproken dat… en nu is ze er niet meer. En ze twijfelde toch nog? Dat heb ik nog gedeeld met de dokter en die had dat ook al gevoeld en wilde toch nog met haar praten. Vandaar dus dat gesprek met hun drieën. Benieuwd hoe dat dan gelopen is. Wat is er opeens veranderd. De wens om te gaan toch groter dan de wens te blijven?
De dokter is in zit in de vergaderruimte. Ik klop op de deur en vraag of hij tijd heeft. Tuurlijk, ga lekker zitten. Een groot vraagteken op mijn voorhoofd is duidelijk zichtbaar en hij zegt wat zit je dwars. Mevrouw S. zeg ik.
"De wens om te gaan toch groter dan de wens te blijven?"
"De wens om te gaan toch groter dan de wens te blijven?"
Daar zat ik ook aan te denken net was zijn antwoord. Mevrouw S. is maandag overleden. Hè? Zeg ik. Overleden? Maar ze twijfelde…
Dat klopt, ze twijfelde en ik had een bizar gesprek. Toen jij vertrok liep ik naar binnen met haar dochter en vroeg ons heel even alleen te laten. Ik wilde met haar moeder praten. Toen begon ze opeens luid te praten en zei dat ze al wist wat ik wilde zeggen en dat haar moeder helemaal niet twijfelde maar dat de mensen in het hospice haar aan het twijfelen hebben gemaakt. De dokter ontkrachte dit maar mevrouw ging helemaal los om te eindigen met; Ik heb al van alles geregeld voor maandag dus we kunnen nu niet meer terug. Ik legde haar uit dat dat wel kon omdat haar moeder bepaalde en verzocht haar om haar moeder en mij toch alleen te laten. Daarna mocht zij zich weer voegen in het gesprek.
De oude dame zei dat er geen toegevoegde waarde meer zat in een verlenging en dat het egoïstisch zou zijn van haar als ze dat zou doen. Haar kinderen waren voorbereid en dat schuiven kwam niemand ten goede. De keuze was dus gemaakt en maandag is ze heel rustig en vredig ingeslapen. Haar dochter en kleindochter waren bij haar.
Dankbaar dat het lijden geëindigd was maar ook een beetje verward door de onverwachte keuze en het dus niet afscheid hebben kunnen nemen, besefte ik me opeens dat waar het om gaat, niet mijn gevoelens zijn. Dat ik er moet zijn om de mensen zoveel mogelijk kwaliteit te gunnen voor hun laatste momenten maar ik niet teveel moet hechten aan een bewoner. Dat is een uitdaging omdat sommige mensen, fragiel als ze soms zijn, lief en open als ze soms zijn, snel een plekje in jouw hart verwerven.
Met die gedachte in mijn hoofd wandel ik rustig naar de volgende bewoner.
