Mijn eerste familie
| 2,2 minuten leestijd
En dan zelf aan het werk.
Mijn eerste familie. Ja, zo voelt het ook. Als je de uitvaart voor een familie regelt voelt het even als jouw familie. Je komt op een intiem moment in iemands familie. Je komt in een hele persoonlijke en kwetsbare situatie terecht. Je weet nooit hoe het gaat lopen en waar je in terecht gaat komen.
Het enige wat je weet is; wie er overleden is en waar en hoelaat je moet gaan regelen. Spannend, de eerste keer alleen naar een huis rijden en op de bel drukken en geen idee wie er open gaat doen? Zijn er veel mensen of weinig? Is het onverwacht of was de overledene ziek. Soms weet je wat meer soms weet je bijna niks.
"Het wordt een crematie, dat wilde pap."
"Het wordt een crematie, dat wilde pap."
Ok, daar gaan we: ding dong. Er doet een mevrouw de deur open. “Gecondoleerd”. Hoor ik mezelf zeggen. Ik stel mezelf voor en mag doorlopen. In de kamer aan de eettafel zit een gezin; een moeder, 2 dochters, 2 schoonzonen maar dan zonder vader. Die is overleden. Ik stel me voor en vraag of ze me kunnen vertellen wat er is gebeurd. Ze vertellen over het ziekbed van hun vader en hoe het allemaal nog snel is gegaan.
We gaan samen kijken wat ze voor een uitvaart willen. “Het wordt een crematie, dat wilde pap” zegt de oudste dochter. Wat fijn dat ze dit weten, denk ik bij mezelf.
Als ik ze vervolgens verder in het gesprek vraag of ze bij de laatste verzorging willen zijn, zeggen de dochters dat ze dit graag willen doen. Hem wassen en aankleden voor de laatste keer, samen met iemand van ons zorgteam, dat lijkt ze erg mooi.
Samen met het gezin regelen we de uitvaart verder. Ik stel vragen en we overleggen wat ze willen en wat pap had gewild. Alle onderdelen van de uitvaart worden meegenomen. We bespreken alles.
"Mag het iets zijn met een wandelpad?"
"Mag het iets zijn met een wandelpad?"
Ook maken we samen een opzet voor de rouwkaart, die is altijd erg persoonlijk. “Wat willen jullie op de voorkant?” Samen met de familie verzinnen we wat er op kan. “Mag het iets zijn met een wandelpad?” vraagt de dochter. “Natuurlijk“ zeg ik, “alles kan”. We zoeken naar plaatjes van wandelpaden, als we een bepaalde afbeelding zien, begint een dochter te huilen. “Dat is ie” zegt ze. Dan doen we dus die, precies dat wandelpad.
Als ik de volgende dag met de kaarten op de stoep sta, om ze met de familie in de enveloppen te doen, word ik met open armen ontvangen. Ze vinden de kaart prachtig! Als ik vervolgens vraag hoe het verzorgen nog was geweest, zegt de ene dochter: “het was prachtig, zo mooi en respectvol, ben blij dat ik het gedaan heb”. De andere dochter vult aan: “ik twijfelde maar heb er geen spijt van het was erg fijn om te doen, pap ligt er mooi bij".
Nou, daar doe je het dan voor, wat een dankbare en lieve familie heb ik toch. maar het kan ook anders... dan vertel ik in mijn volgende blogartikel
