Zo doen ze het bij… de Indianen

Een natuurlijke manier van begraven raakt in Europa steeds meer ingeburgerd. Veel Indiaanse stammen volgen de traditie van begraven zoals ze dat al duizenden jaren doen: groen. Ze zijn nooit ver van die traditie afgedwaald. En dan te bedenken dat er 564 stammen in Amerika zijn en dat ongeveer 1,9 miljoen mensen tot een van die stammen behoort.

Het hoort bij de begrafenisgebruiken van de Indianen, in Canada bekend als First Nations-mensen, om de gemeenschap te betrekken bij activiteiten om de overledene te eren. Ook steunt de stam de familie van de overledene in de periode van rouw.

De natuur als een heilige plaats

Hoewel elke Indiaanse stam uniek is, hebben veel stammen een aantal gemeenschappelijke opvattingen over dood en begraven, vaak gebaseerd op de natuur en de seizoenen. In de meeste gevallen wordt een overledene gereinigd of gezuiverd en uiteindelijk gecremeerd of begraven. Indianen behandelen hun overledenen met veel respect. De natuur beschouwen ze als een heilige plaats. Veel stammen geloven dat geboorte, leven en dood in een eindeloze cyclus doorgaan.

De rituelen en ceremonies rond de dood kunnen meerdere dagen in beslag nemen, omdat Indianen geloven dat alleen op die manier de geest het lichaam zal verlaten. Met andere woorden: familie en stamleden moeten de geest een handje helpen.

Elke stam heeft zijn eigen traditionele manier met gebeden en liederen. Een medicijnman of sjamaan kan een ceremonie uitvoeren in de moedertaal van de stam. De duur van de rouw varieert per stam.

Laten we een paar stammen onder de loep nemen.

De Oneida Indian Nation

De Oneida houden twee keer per jaar een Gemeenschappelijk Dodenfeest, Atela Khúsla. In de lente en in de herfst. Tijdens deze feesten eren zijn de overledenen. Stamleden brengen traditioneel voedsel mee en delen dat met de hele stam. Er wordt een bord gevuld met een klein deel van elk gerecht. Dit bord wordt voor zonsopgang op een besloten plek neergezet voor de geesten die door zijn gegaan.

"Veel stammen geloven dat geboorte, leven en dood in een eindeloze cyclus doorgaan."

De Navajo

De Navajo geloven dat de geest van een overledene zal terugkomen als hij niet op de juiste manier is begraven. Niet dat ze bang zijn, maar ze willen dat de geest voortgaat. Op grond van dit geloof hechten de Navajo er waarde aan om buiten het huis te sterven, zodat de geest niet in huis kan blijven rondwaren.

Als iemand eenmaal is overleden, volgt zo snel mogelijk een traditioneel reinigingsritueel. Twee naakte mannen bedekt met as reinigen het lichaam. Daarna wikkelen drie familieleden het lichaam in, laden het op een nieuw paard en leiden het zo ver mogelijk naar het noorden. De familieleden begraven het lichaam en verbergen het graf. Het paard wordt ook gedood en begraven zodat het de geest kan helpen verder te gaan.

De Sioux

De Sioux geloven dat de dood het begin is van een nieuwe reis en nemen vier dagen de tijd om afscheid te nemen. Daarna kan de overledene aan zijn nieuwe reis beginnen.

Vroeger werd het lichaam van een Sioux, gehuld in zijn mooiste kleding in een boom of op een platform geplaatst, samen met wat bezittingen, eten en drinken. Het stoffelijk overschot werd na een jaar in de grond begraven.

Tegenwoordig houdt de familie van de overledene twee dagen wakes, die plaatsvinden op de plek waar de overledene begraven wordt. De begrafenis is meestal een christelijke ceremonie, gevolgd door traditionele ceremonie door een medicijnman met Indiaanse gebeden, liederen en een drumgroep. Familie en stamleden bewijzen de laatste eer aan de overledene door voedsel, messen en sjaals mee te geven in de grafkist.

"Familie en stamleden moeten de geest een handje helpen. "

De Cherokee

Een overleden Cherokee wordt voor de begrafenis gewassen en besprenkeld met lavendelolie ter reiniging van onzuiverheden. De overledene wordt, gewikkeld in een wit katoenen laken, in de kist geplaatst. Dan wordt er een veer van een adelaar, een heilige vogel voor de Indianen, op het lichaam gelegd. De begrafenis wordt geleid door een sjamaan en vindt plaats op de dag van overlijden of de dag erna.

Daarna treedt er een rouwperiode van zeven dagen in waarin o.a. wordt gevast. Na zeven dagen neemt de sjamaan de rouwenden mee naar een rivier. Daar dompelen ze zich zeven keer onder in het water. De ene keer richting het oosten en de andere keer richting het westen. Na deze ceremonie trekken de rouwenden schone kleren aan en ontvangen zij een offer van tabak en heilige kralen. Na de ceremonie verwelkomen de overige stamleden de rouwenden weer in hun midden.

De Choktow

Begrafenistradities van de Choctaw Nation zijn goed gedocumenteerd. De Choctaw liet het lichaam van de overledene op natuurlijke wijze ontbinden op een platform buitenshuis. Vóór de 19e eeuw kenden de Choctaw een dubbele begrafenis. De botten van een grote groep overledenen werden na ontbinding begraven in een heuvel van aarde en steen tijdens een festival van de stam.

De Ponca

De Ponca-stam is bang dat de dode wrok tegen hen zal koesteren als zij spullen van de overledene in bezit hebben. Deelde de overledene zijn huis met mensen, dan verhuizen de achterblijvers naar een nieuw huis. De stam verbrandt alle – ook waardevolle - bezittingen van de overledene. Overgebleven familieleden die een huis deelden met de overledene, verhuizen dan naar een nieuw huis.

Overzicht van Indiaanse stammen Native American Tribes List – Legends of America

Bezoek aan diverse stammen: